Walking with a ghost

Voor wie eind oktober al stilaan begint uit te kijken naar de aanstormende kerst, en daarbij Sint Maarten en Sinterklaas spijkerhard uit de weg duwt, is er tegenwoordig nog een ander heidens feest, tot menig volksvermaak. Enkele jaren geleden nog beperkt tot de sporadische pompoen aan één of andere voordeur, lijkt “All Hallows Eve” nu ook volledig uitgegroeid tot een najaarsalternatief voor vastenavond, met alle Keltische en heidense rituelen die daarbij horen, zoals zich verkleden en het huis optuigen met allerlei prullaria. Of hoe mensen toch altijd manieren zoeken om de dood uit hun leven te verjagen (en daarvoor handenvol geld uit te geven waardoor de Chinese economie nog beter gaat draaien).

In de aanloop naar 1 november leken de activiteiten van de voorbije week in dezelfde sfeer van voornamelijk dode mensen te verlopen. Op woensdagavond hadden we de zowat laatste tickets bemachtigd om Tom Lanoye in de Stadsschouwburg van Leuven zijn persoonlijke versie te zien geven van “Sprakeloos”, maar dan wel op de planken. Het boek was op zich al een pageturner – toch voor wie voorbij de eerste 200 bladzijden over zijn persoonlijke writer’s block geraakte – maar de vertolking van het verhaal als monoloog op de planken door de auteur zelf is al evenzeer de moeite, en maakte het publiek bijzonder stil. Op die ene dame na dan, die haar hoestbuien niet onder controle kreeg, wat Lanoye – die zei wat wij allemaal dachten – uiteindelijk toch de opmerking ontlokte dat ze van geluk mocht spreken dat hij Jan Decleir niet was. Lanoye probeert als een volleerd acteur de grote lijnen van het verhaal over de aftakeling van zijn moeder over te brengen, inclusief grappige wendingen en personages, zodat het toch niet te zwaar op de hand is, en ook voor de toeschouwers die het boek vooraf niet hadden gelezen, goed te volgen. De hele zaal zat stilletjes te luisteren, en het verhaal vloog aan ons voorbij. Dat we net gingen kijken op een moment waarop er veel verkoudheden heersten, en de zaal dus door veel gekuch werd geplaagd, en daarenboven de laatste stoeltjes in de engelenbak van de schouwburg hadden, die bij de minste beweging vervaarlijk gingen kraken zodat alle hoofden in je richting werden gedraaid (zeg, en dat kuchende mens dan?), en Tom Lanoye nog petieteriger leek dan hij in werkelijkheid al is, werd dan weer een beetje goedgemaakt door de sponsoring van De Koninck (of liever, sinds vorig jaar onze plaatselijke brouwerij Moortgat), van een gratis bolleke Koninck voor elke toeschouwer tijdens de pauze. Het gebrek aan logistieke coördinatie zorgde er echter voor dat de ware toeloop op de bollekes begrijpelijkerwijze ongecontroleerd en chaotisch was, waardoor iedereen het bemachtigde vocht in sneltempo door z’n keelgat diende te persen toen we werden gesommeerd voor het vervolg van het stuk, maar daar kon Tom Lanoye natuurlijk niks aan doen...

Zaterdag ging het theatrale feest verder; in de eigen Kollebloem speelde de langverwachte voorstelling van “Achter de wolken”, met de éminences grises van het Vlaamse theater en de televisie Chris Lomme en Jo De Meyere. Beide acteurs, die niet zo lang geleden persoonlijk ook afscheid hadden moeten nemen van hun levenspartner, waren perfect op elkaar ingespeeld in dit stuk over verlangen, afscheid nemen, en missen. Hoewel de eerste perscommentaren deden uitschijnen dat het een ernstig stuk was, waarin de twee acteurs bovendien naast elkaar speelden en elk hun eigen ding deden, bleek het in werkelijkheid een al even boeiend verhaal als dat van Tom Lanoye, dat de zaal eveneens deed verstommen. Het samenspel van de twee theatergrootheden liep integendeel perfect gesmeerd, had verschillende grappige aspecten, en deed het publiek zodanig verstommen dat het amper durfde ademhalen en na afloop niet goed wist of het wel mocht applaudisseren om de stilte niet te doorbreken. De hoofdpersonages kregen alsnog een lang en deugddoend applaus. Wie het zelf wil meemaken zal zich al naar ergens in West-Vlaanderen of het verre Limburg moeten reppen. (Of naar Leuven, maar vergeet dan geen smeerolie voor de stoeltjes in de engelenbak.)

De laatste maandag van oktober is traditioneel de dag van de Willebroekse jaarmarkt, en laat dat nu toevallig dit jaar samenvallen met Halloween: overdag was het al erg, maar tegen de tijd dat we ’s avonds naar het jaarlijkse vuurwerk gingen, waren sommige figuren al voorzien van het allerlelijkste mombakkes, al dan niet mits zelf de brouwerij Moortgat te sponsoren in menig plaatselijk herberg. Gelukkig was het door de tijdsverandering vroeger donker, en werd onze aandacht volledig opgeslorpt door het prachtige, halfuur durende vuurwerk. (De Willebroekse belastingbetaler weet in ieder geval wél waar zijn belastingen naartoe gaan.)

Voor wie overigens niet genoeg kan krijgen van feesten met doden en spelen met lucifers, is er nu zaterdag, zoals elk jaar op 5 november, Guy Fawkes Day en Bonfire Night, dat totnogtoe vooral in Groot-Brittannië wordt gevierd. Maar de Chinezen zitten ongetwijfeld al te broeden op nieuwe prullaria om ons onze laatste euro's afhandig te maken...