The Worker

8u02, Puurs* (voorziene vertrektijd): “De trein naar Leuven heeft enkele ogenblikken vertraging.”

8u10, Puurs*: “De trein naar Leuven van 8u02 komt zodadelijk aan op spoor 2.”

8u30, Mechelen*: “De trein naar Brussel-Zuid heeft enkele ogenblikken vertraging.”

8u42, Mechelen*: “De trein naar Brussel-Zuid van 8u02 komt zodadelijk aan op spoor 10.”

*Naar keuze te vervangen door willekeurige NMBS-stations en tijden.

Afgezien van het feit dat de NMBS de termen “ogenblikken” en “zodadelijk” als uiterst rekbare begrippen hanteert (van soms minstens 10 tot 15 minuten), blijken de vertragingen dezer dagen ook weer schering en inslag. Sinds ik na mijn deugddoende vakantie het publieke vervoer weer dagelijks mag bezigen, ben ik nog geen ogenblik op tijd op kantoor aangekomen. Niet dat dat altijd een ramp is, met die flexibele en glijdende werkuren tegenwoordig, maar toch zijn vermoedelijk niet alle werkgevers even inschikkelijk voor wat betreft de rekbaarheid van de door de NMBS gebezigde begrippen, bedenk ik mij dan. Geen hond die het waagt om zo rond 9u15 tegen zijn overste aan de telefoon te zeggen “Ik heb enkele ogenblikken vertraging, maar ben zodadelijk op kantoor”, als hij verondersteld wordt op dat eigenste ogenblik en al sinds 8u45 stipt in de vergaderzaal te staan met de geüpdatete charts voor de vergadering van de raad van bestuur. (Overigens bedenk ik mij eveneens of het personeel van de NMBS ook “glijdende werkuren” kent, en of die bij aanwerving al na enkele ogenblikken, dan niet zodadelijk worden toegepast, doch dit terzijde.)

Daarenboven dient het openbaar vervoer per spoor met zo massaal veel (en steeds meer) volk te worden gedeeld, terwijl het rollend materieel nooit wordt aangepast, dat je niet alleen van geluk mag spreken als je nog een zitplaats bemachtigt – ik reis uiteraard in 2de klasse, unlike de vele ambtenaren die nochtans worden betaald met het belastinggeld van 3/4 van de rollende pendelaars; of zoals Fischer-Z het al zong: “second class and second best” – maar heden ten dage ook al blij mag zijn dat je je, met je billen tegen de ruit van de deur geperst, op één been aan de scharnierpaal van diezelfde deur zwaaiend, nog recht kan houden en in elke bocht net niet wordt platgewalst door de meute die het kleine halletje bevolkt en zich evengoed tracht staande te houden, of op het perron wordt gekatapulteerd als de deuren zich openen bij de volgende halte.

Soms – correctie: élke dag – vraag ik me af hoe de mensen zouden reageren als pakweg de bakker zijn klanten op die manier zou behandelen. “Het volkorenbrood zal vandaag uitzonderlijk niet worden gebakken. Er zal morgen rond 10u een vervangingsbrood voorhanden zijn in de bakkerij van het volgende dorp. Mensen die vandaag toch nog een volkorenbrood wensen te consumeren, wordt aangeraden zich te wenden tot de Delhaize, alwaar men volkorenbloem kan kopen, om zich vervolgens te begeven naar Vandenborre, en daar een broodmachine te bemachtigen, zodat u alsnog zelf een volkorenbrood kan bekomen als u dat echt nodig acht en niet tot morgen kan wachten. Mensen die vandaag niet bij hoogdringendheid een volkorenbrood nodig hebben, wordt aangeraden om het morgen opnieuw te proberen.”

Edoch, de reizigers van de NMBS, die op jaarbasis tot bijna 2000 euro veil hebben voor een abonnement (en in veel gevallen thuis nog een wagen hebben staan die hen zelfs met files in een nog kortere tijdsspanne op de werkplek kan brengen), ondergaan dit alles als makke lammetjes terwijl de toestand steeds erger wordt, en terwijl de verschillende CEO’s van de NMBS en aanverwante entiteiten de financiële koek onder elkaar verdelen onder de vorm van bonussen, in plaats van - ik zeg maar iets - ze vrijwillig te investeren in de verbetering van de diensten. Er wordt wel gemord – nee, moord en brand geschreeuwd – over de toestanden bij privé-banken, maar over het gezamenlijk gesponsord gerij/gerei wordt er met geen woord gerept. Geen witte marsen; geen volksstakingen; geen halve alinea in eender welke federale nota van di Rupo & co; zelfs geen enkel bezwaar van het NV-A-orakel uit Deurne (vermoedelijk stopt de trein niet bij het Draakske) dat anders wel op alle andere federale fratsen foetert.

En morgen wachten we weer op de trein, overmorgen betalen we weer een belachelijke som geld om als beesten vervoerd te mogen worden; en we drinken een glas, en... alles blijft zoals het was. Rare jongens, die Belgen!