Big hat, no cattle

Aaah...de herfst! Jaargetijde waarop de bladeren van de bomen in de tuin vallen met een even grote achteloosheid als die waarmee jonge (en oude) HR-snaken mij tot in den treure afwijzen voor jobs waarvoor ik naarstig en tijdverslindend gesolliciteerd heb, om ook in mijn loopbaan een nieuw seizoen aan te snijden. Het zou nochtans zacht kunnen, zoals bijvoorbeeld de omgevingstemperatuur die ons dezer dagen omarmt, maar neen, mijn 18 jaar professionele ervaring en – ondertussen schijnbaar belegen – masteropleiding worden snoeihard afgewezen en even achteloos platgetrapt als de gevallen bladeren op straat. Een mens zou haast gaan denken dat het leven niet begint bij 40, maar zonder tussenseizoen ook direct in die herfst is terechtgekomen.

Solliciteren en niet eens worden gevraagd naar een motivatie, achtergrond of persoonlijke uitleg van het hoe, wie, wat, waar, waarom, maar botweg genegeerd worden als een bedelaar of zigeunervrouw met een bosje bloemen, heeft namelijk een even onfrisse geur als de verschaalde pis die de stationsgangen vult. Vooral omdat er – althans volgens de media – een onverbiddelijke “war for talent” heerst, maar veel meer dan wat schijngevechten in de marge heb ik nog niet mogen ervaren. Advertenties waarop je reageert en waarvoor je vervolgens tot compost wordt gereduceerd (“we plaatsen u in onze wervingsreserve en zullen u contacteren als een nieuwe opportuniteit zich voordoet” – [NOT!]), verschijnen na enkele weken, soms maanden, gewoon opnieuw, alsof jouw vluchtige passage niet meer was dan een lastige najaarsmug die even een kortstondige ergernis vormde. Onverwijld verwijzen deze pseudo-psychologen hoogdravend naar de voorgestelde functie als een “opportuniteit”. Maar een functie waarvoor men het onderste uit de kan wil halen en het maximum aan vaardigheden wil invullen met een minimum aan kosten noem ik niet bepaald een opportuniteit. (Ik ben toch niet gek!)

Nog volgens de mediamarkt zou mijn status als kandidaat er zienderogen op vooruit gaan als ik mijn kandidatuur voor jobs zou stellen via Twitter. Daar kan ik alleen het volgende op antwoorden: mijn marktwaarde laat zich niet beschrijven in 140 tekens. Heus niet. Evenmin zal ik mijn rating verlagen om de markt ter wille te zijn, in de hoop als dusdanig opnieuw een afzetgebied te vinden. In dezelfde functie blijven, maar elders? Een break-even is toch geen winst !?

Voorlopig blijf ik nog even aanmodderen, hopend dat de herfst gauw weer voorbij is, of dat er toch af en toe minstens een straaltje zon doorbreekt. (Afgelopen zaterdag gebeurde dat overigens even in De Kollebloem in Puurs, waar An Nelissen van jetje gaf met de voorstelling “Zus (Heden geen porno)”; een hartverwarmende aanrader.) Aan de recruteerders die het zogenaamd lastig hebben om kandidaten te vinden kan ik alleen maar opmerken: you only get what you give. [Applaus. Gordijn. See you at the afterparty.]