All I can do is write about it

Na de verschillende (positieve) commentaren op deze blog, besloot ik dat het tijd was om toch maar eens enige verdere ‘scholing’ te volgen, voor zover dat al mogelijk is voor iets subjectiefs en persoonlijks als schrijven. Omdat de kunstacademies en aanverwante in ruraal Vlaanderen verstoken blijven van iets van waarde dat enigszins in die richting wijst, kwam ik uiteindelijk via Facebook terecht bij de organisatie Wisper, die in de grote Vlaamse steden creatieve cursussen organiseert. (Bij deze werd dan ook voor een keertje het echte nut van Facebook aangetoond.)

Afgelopen zaterdag was het dus de eerste aflevering van de cursus “Proza schrijven: kennismaking”, die voor de gelegenheid wordt gegeven in De Markten in Brussel, telkens een drietal uur op zaterdagochtend, en dat voor 4 weken. Het is de bedoeling om de deelnemers een voorsmaakje te geven van en aan te zetten tot het volgen van langere cursussen. Door de verantwoordelijke van De Markten werd al meteen meegegeven dat het mooi zou zijn als uit dit initiatief een heuse schrijfclub of prozaparty met voortdurende werking zou ontstaan, maar zo ver waren we natuurlijk nog niet, en ik vermoed dat het voor de meeste deelnemers ook nog aftasten was, of ze werkelijk iets met de kortstondig vergaarde kennis zullen willen doen.

Die eerste cursus viel in ieder geval best mee. Er was een dame die – wellicht met een geheel andere of zelfs totaal verkeerde instelling naar daar gekomen – bij de persoonlijke voorstelling van elke deelnemer al zat te pruttelen dat ze eigenlijk niet wist wat ze er zat te doen, en, nog voor de eerste opdracht van wal stak, al meteen ook weer de deur uitliep met een sneer “dat het absoluut niks voor haar was”. Iets wat ze ook al had kunnen uitvogelen als ze de beschrijving van de cursus had gelezen vóór de inschrijving, maar goed. Misschien was het een kwestie van depressiviteit, of herfstkilte, of misschien gewoon een opstoot van “ik heb er eventjes allemaal genoeg van”, en paste de verandering van idee gewoon in dat kader. Exit de dame in kwestie, en de cursus ging gewoon verder, zonder dat er ook maar iemand van opkeek.

De lesgeefster, zelf schrijfster van kinderboeken, zorgde in ieder geval voor een hele leuke en losse aanpak, en stroomde al van bij de eerste minuut over van schrijftips. Zelfs voor wie maar wat wil schrijven voor huis-, tuin- en keukengebruik (bestaat er straks, naar analogie met het “sportelen” van Bloso, ook zoiets als “schrijvelen”?), kon er al meteen heel wat worden opgestoken. De schrijfopdracht die we kregen werd in groep besproken, en zo gaat het ook voor alle volgende opdrachten die we zullen krijgen, want zoals bij elke cursus komt er ook hier huiswerk aan te pas, dat door de rest van de groep zal worden beoordeeld. Of er daadwerkelijk ook grote auteurs uit zullen voortkomen is een andere zaak, maar dat is dan ook niet in eerste instantie het opzet. De bedoeling is veeleer om creatief bezig te zijn, ook al word je door sommige mensen scheef bekeken of er zelfs van beticht een “dikke nek” te hebben, omdat je als hobby graag schrijft. Maar waarom zou dat anders zijn dan de maatschappelijk beter verteerbare hobby’s als schilderen, tekenen, beeldhouwen of musiceren? Ik kom in ieder geval nu ook op zaterdag met plezier uit m’n bed om me naar de hoofdstad te begeven.