In de laatste aanloop naar de vakantie, kan ik niet anders dan mij aansluiten bij de heersende komkommertijd; als zowat half Europa op halve kracht draait is er niet veel te melden. Tijd om je dus in een zuiders tempo te begeven, en hoe kan dat anders dan op een tropisch terras je voeten onder tafel te schuiven?De nationale feestdag werd deze week, behalve met de onvermijdelijke tuinwerkzaamheden – dit keer onder de vorm van het verder inperken der haagbeuken en de drastisch om zich heen grijpende klimop die alles onverbiddellijk inpalmt, en nu al op weg was naar de buren – doorgebracht met het eerder vermelde nationaal mosselfestijn in het Poussecafé, dat net geen nationale indigestie opleverde, maar toch wel behoorlijk was in omvang en hoeveelheid.
Vorige week werd echter nog eens een Brussels terrasje uitgeprobeerd, en met name dat van Citizen in de Sint-Bonifaciusstraat te Brussel (Elsene, naast de Matongéwijk). Desbetreffende straat, waarnaar doorgaans verwezen wordt als “-plaats” of “-plein” vanwege haar uitwaaierende vorm ter hoogte van de gelijknamige kerk, maar eigenlijk gewoon een straat is, is bestrooid met leuke, budgetvriendelijke restaurants voor alle soorten smaken. Veelal bezocht door Elsenaren en EU-ambtenaren, is het er op een juli-avond broeierig druk. Omdat we niet gereserveerd hadden, was het de bedoeling dat de eerst aangekomene van het gezelschap (dat uit diverse richtingen kwam) een tafel zou uitzoeken naar keuze. Toeval wou dat op het afgesproken uur (19 uur, wat op een warme zomeravond naar zuiderse normen vrij vroeg was) nagenoeg alle terrassen ofwel waren bezet, ofwel blonken van de plaatjes met “gereserveerd” op de tafels. Dus werd het enige nog vrije terras opgezocht, en dat was Citizen, wier Aziatische keuken duidelijk niet in de smaak viel bij de nochtans toepasselijke temperaturen.
De zeer uitgebreide kaart biedt een rondrit langs Indische, Thaïse, Vietnamese en Chinese schotels, zelfs met een paar “light”-versies van bepaalde schotels, en het vergt dan ook enige tijd om een keuze te kunnen maken die naderhand niet wordt betreurd. Zo was ik na de perfect gestoomde dim sums best wel tevreden met mijn pittige “Calamars à l’Impérial” (boterzachte calamars met groenten en piment), maar het (citroen)gras is uiteraard altijd groener aan de andere kant, en dus had ik achteraf toch wel spijt dat ik ook niet had gekozen voor het stoofpotje van zeevruchten met Thaïse basilicum of een rode curry met kip en groenten die mijn tafelgenoten hadden gekozen. De schotels – die overigens heel individueel in potjes werden opgediend, en dus eerder ongeschikt om te delen zoals gangbaar in de Aziatische keuken – waren niet spectaculair, en misschien zal een Aziëkenner er hier of daar onmiddellijk een westerse hand in herkennen, maar ze waren wel vers, degelijk gemaakt en smaakten opperbest. De huiswijn, daarentegen, was niet echt om over naar huis, laat staan in een blog te schrijven, en bij een volgende gelegenheid zou ik dan ook eerder gaan voor een frisse Thaïse of Chinese pint bier. De desserten waren de traditionele obligate Europese (lees: Franse) zoetigheden, met hier en daar een “veraziatischte” versie (als men dat zo kan noemen), dus die werden maar overgeslagen; wellicht ook een indicatie dat de keuken eerder wordt ingepalmd door een Europese dan door een chef-kok van Aziatische origine. Ons niet gelaten; wij hadden een fijne avond en waren zo in onze nopjes, dat één tafelgenote enkele dagen later spontaan drie weken te vroeg is bevallen van haar baby. Hopelijk lag het niet aan de rode curry. (Moeder en kind maken het overigens prima.)
No comments:
Post a Comment