Waar gaat het naartoe met de wereld? Als je als Belgisch CEO je totale remuneratie meer dan verdubbelen kan door een slap gelig pisje (geen typo) nu ook al aan de Aziaten te slijten, terwijl je in eigen land een gigantisch scala aan succulente sappen ter beschikking hebt. Niet alleen is de exuberante loonopslag op zich questionabel in het huidige klimaat van crisis, ontslagen en prijsverhogingen; de verdere verspreiding van het betreffende galvocht op de emerging markets is ronduit een misdaad tegen de menselijkheid. Een Belgisch diplomaat zou voor minder worden teruggefloten.
Nee, dan het cultuurhuis Verkadefabriek in Den Bosch, waar we afgelopen weekend toevallig terechtkwamen: Jupiler van ‘t vat (NL: van de tap) als vaste pils; niks geen Heineken of andere deplorabele dorstlessers. Hoe we daar terechtkwamen, vraagt u zich wellicht af? Wel, als u nog eens een enquête in uw mailbox krijgt, denk dan twee keer na voor u ze naar de prullenmand verwijst. Na afloop van een theatervoorstelling van het Nederlandse gezelschap Artemis in de eigen heimat in oktober jongstleden kreeg ik het verzoek om mits een enquête een beoordeling te geven over de bijgewoonde voorstelling “Mouchette”. Nochtans zag het er voor die bepaalde voorstelling in Puurs destijds niet echt goed uit; doordat we enkele minuten te laat aan de theaterzaal waren – bij De Kollebloem is het startuur van de voorstelling steevast het uur waarop je pas in de zaal wordt gelaten, waardoor iedereen minstens een kwartier in de traphal staat te schilderen – bleek niet alleen de zaal, maar het hele theatergebouw slotvast verzegeld, en de receptie en het café compleet onbemand. Om een lang verhaal kort te maken: we vonden nog iemand in het nabije cultuurcafé die toevallig een telefoonnummer had van de persoon van dienst, waardoor we met een kwartier vertraging binnen konden voor een voorstelling die dan nog maar een uur bleek te duren, en waar slechts een handvol mensen zat. Jammer, want het verhaal van “Mouchette” en het gezelschap Artemis viel erg goed mee. Maar in ruil voor de ingevulde enquête kreeg ik alsnog een kortingsticket om hun nieuwste voorstelling bij te wonen, wat ons meteen deed besluiten om dat te doen op hun thuisfront en er een weekendje Den Bosch aan te breien.
Zaterdag brachten we de dag grotendeels shoppend door, want het bleek niet alleen de wekelijkse marktdag, bovendien gaan de Nederlanders veel gezonder om met hun soldenperiodes (het is niet voor niet een handelsvolk), en deden de winkeliers dus ook nog eens overal keiharde koopjes. Geen lullige -10% op aftandse dingen die uit een achterafhangartje zijn opgeduikeld, zoals wanneer bij ons dan eindelijk de koopjesperiode slechts twee keer per jaar van start gaat, maar meteen de volle -50 of -70% op de mode van het afgelopen seizoen, om die volledig op te ruimen, waartoe een werkelijke koopjesperiode in de eerste plaats in het leven werd geroepen, en daarenboven nog verschillende kortingen op de nieuwe lentecollectie. U begrijpt, we hadden onze handen vol die zaterdag en dat mag u dan ook letterlijk nemen. Laat ik er nog een extra tip tegenaan gooien: wanneer u een keertje in Den Bosch bent en zin hebt in een gezellige lunch, doe dan zeker eens Breton aan. En voor zoete streekspecialiteiten is De Roosekrans zowat het Bossche equivalent van de Antwerpse bakkerij Goossens, waar men van heinde en verre naartoe komt voor de versgebakken koekjes en chocolade. (Wij waren echter niet zo onder de indruk van de plaatselijke bekendheid, de Bossche bol, een sterk uit de kluiten gewassen profiterole overgoten met chocolade, die al gauw tot een lichte vorm van indigestie leidt.)
Er was weinig tijd voor harde cultuur; die hadden we een beetje opgespaard tot zondag, toen er wat tijd was – ondanks de voortdurende verlokkingen van nu alweer een maandelijkse koopzondag en bijpassende acties (een praktijk waar het middeleeuwse Unizo bij ons absoluut tegen is omdat hun hoofdman op die dag na de misviering liever gaat fietsen annex schmoozen met allerhande luitjes die hij mede dankzij de papa heeft leren kennen) – om weg van de grote massa de straten van Den Bosch te ontdekken, en uiteindelijk in de late namiddag op appèl te zijn in de Verkadefabriek. Theater Artemis speelde daar namelijk “Bloedmooi en zielsongelukkig”, het mythologische verhaal van Eros en Psyche, in een eigentijdse bewerking door Jeroen Olyslaegers. De leken in de mythologie kregen enige achtergrondduiding middels het programmaboekje van Artemis en een grondige voorinformatie van het publiek. Recensies door mensen die daarvoor betaald worden kan u hier lezen; wij onthielden vooral de (sterke) vertolkingen van Marlies Heuer in de rol van Venus (die overigens bangelijk erg lijkt op onze Katelijne Verbeke) en de dames die Lia en Petra vertolkten (Eva Meijering en Roos Netjes). Onze aandacht voor het stuk – dat op zich vrij ernstig was, met enkele meer luchtige flarden die her en der een glimlach ontlokten (echter geen dolkomische toestanden) door onder meer de vertolking van de Vlaamse Mattias Van de Vijver als Eros – werd wel meer dan één keer afgeleid door een knorrend en grinnikend wicht op de derde rij, die het zat uit te schateren alsof ze een voorstelling bijwoonde van het Echt Antwaarps Theater, en blijkbaar wel meer mensen in de zaal stoorde, hoewel het nu ook weer niet zó grappig was, en vooral niet omdat ze volop zat te kirren op de meer ernstige momenten. Misschien moet zij in het vervolg dan maar echt naar het EAT. Overigens dient nog gezegd dat de Verkadefabriek een fantastisch mooie cultuurtempel is, met veel licht. En vloeistof, maar gelukkig doet men ook op dat vlak aan Belgische import, zoals reeds gezegd.
No comments:
Post a Comment