No rewind

Enkel voorzien van een paar gitaren, een klavier en een mondharmonica, zo trekt Paul Michiels tegenwoordig de boer op, en wij mochten erbij zijn. Een beetje in de hoek geduwd als de blonde huppelende helft van Soulsister in bygone days, gooit de man het over een andere boeg met een nieuwe plaat die een mix is van zelf geschreven en geleende nummers, die hij in een wat intiemere (ook al is dat in een cultureel centrum nogal relatief) en akoestische setting brengt als “The Lonesome Dreamer”: fijne funky – jazzy – bluesy nummers, een beetje zijn coming-of-age plaat? Hij heeft er in ieder geval wel de leeftijd voor, ook al doet de Polle Pap heel erg zijn best om dat allemaal te negeren en gewoon te doen alsof hij nog steeds een paar decennia jonger is. 

Aan het begin van het optreden gaf hij even de indruk bij zijn vertellende bindteksten een beetje op de adem te trappen na de lange uithalen van een song of twee, tijdens het zingen zelf was daar in ieder geval helemaal niets van te merken: een loepzuivere hoge stem die ver draagt en er nooit naast zit. Mooi toch. Zelf heb ik altijd wel een boon gehad voor deze bard, wiens stem zo erg doet denken aan die andere favoriete melkboerenzoon, dat ik tegenwoordig tijdens de eerste noten op de radio van zijn nieuwe single “No rewind” altijd weer gefopt ben (en dan zo blij ben dat het toch Paul en niet Gordon is).

Maar, en daar wordt hij toch wel heel erg onderschat, deze Lonesome Dreamer heeft veel meer in zijn mars. Voor deze tournee trekt hij alle registers en meteen ook zijn hele persoonlijke muziekgeschiedenis open, tot op de dag van vandaag: als een combinatie van Elton John-meets-Neil Young-meets-Toots Thielemans speelt en fluit hij in zijn eentje oude rocknummers uit de jaren ’50, passeren de Beatles de revue, krijgen zijn eigen songs een jaren ’70 intro, mixt hij hitjes van Soulsister met jazzy nummers en geeft hij eigen interpretaties aan Adèle en zowaar Lady Gaga, waarna hij weer naadloos overschakelt op pakweg Buddy Holly of zich in de tuin van Jacques Dutronc waagt op de tonen van Alan Stivell, om af te sluiten met een a capella versie van “Over the rainbow”. 

Voor mensen die hem alleen kunnen verbinden met Soulsister zijn deze optredens toch wel een eye opener; zelf had ik ook nooit gedacht dat in deze Paul zo’n meesterlijk en veelzijdig muzikant schuilging. Ga alstublieft onmiddellijk naar deze Lonesome Dreamer luisteren, mensen. Als hij het nog niet heeft gedaan, vindt hij met deze akoestische set wel the way to your heart. @Paul: de hele set opnemen en uitbrengen op plaat aub.