Alles komt terug

Na eerdere revivals van dingen uit vervlogen tijden is het de laatste paar jaar de beurt aan de jaren ’80 die keihard terugkomen, en - vooral ongevraagd - alle facetten van het dagelijks leven opnieuw infiltreren, al dan niet in een technologisch gepimpte of gefakete versie. De muziekcassette, die momenteel weer opduikt als riemgesp,  handtas, of juweel; epauletten die vrouwen er als American Football-spelers deden uitzien, de lange kousen die voor basketters en andere sporters het toppunt van coolness waren, de oversized brillen die zich van het midden van het voorhoofd tot net boven de lip uitstrekten, de truien die van elke dag een potentiële kerstdag maakten, de opgespoten en getoupeerde kapsels en kuiven waar menig spin zich maar al te graag in zou nestelen, om nog maar te zwijgen van de sjaaltjes uit een soort van camouflagenet die op een bepaald ogenblik bon ton waren op de speelplaats. Het decennium was niet bepaald een toonbeeld van stijl of goede smaak te noemen, en het hoeft voor mij niet echt terug te komen. Wat toen lelijk was, is dat nu nog steeds, laat dat duidelijk zijn.

Daarentegen, "Quality never goes out of style", zoals een niet nader genoemd jeansmerk ooit eens beweerde, en dat is voor mijn part het geval voor die andere grootheden van de jaren ’70 en ’80: Suske en Wiske. Omdat Willy Vandersteen dit jaar 100 zou zijn geworden, en het vorige week Bibliotheekweek was, werd in onze plaatselijke bibliotheek een lezing gehouden door Geert De Weyer, o.a. striprecensent van De Morgen. Technologisch liep niet alles zoals het hoorde – wellicht zat het vroege uur op zondagmorgen er voor iets tussen – zodat de spreker zelf van foto naar foto moest klikken om zijn verhaal te ondersteunen en we het interview met Leen Vandersteen maar zelf moesten opzoeken achteraf, maar veel werd goedgemaakt door een bijzondere onaangekondigde gast die aanvankelijk als stille aanwezige aan de zijlijn een beetje toekeek, maar achteraf als betrokkene van het eerste uur ongewild steeds meer de aandacht naar zich toe zoog, van zodra iedereen wist over wie het ging: Luc Morjaeu, dé huidige tekenaar van Suske en Wiske en hoofd van Studio Vandersteen, blijkt zowaar een (ingeweken) mede-inwoner van de gemeente Puurs te zijn. Hoewel Geert De Weyer veelal over het verleden kwam spreken en de evolutie van verteller Vandersteen als tekenaar, werd er, al was het maar omdat we hier een tastbare godheid van de Studio in ons midden hadden, af en toe toch gepolst naar het hoe en wat van de Kalmthoutse kwintessens (alsof Morjaeu die elke dag aan den lijve kan ondervinden en de geest van Vandersteen op zijn schouder zit), waarop hij toch meestal zijn ietwat verlegen zelf bleef en andere aanwezige stripfanaten dikwijls voor hun beurt liet spreken, alsof zij, en niet hij, diegenen waren die op de stoel van Vandersteen hadden gezeten. Hoewel vermoedelijk ingegeven door een zekere nostalgie (want Suske en Wiske is toch eigenlijk wel kinderliteratuur), was de lezing voor mij in ieder geval meer dan geslaagd, vooral omdat ik mijn nog steeds groeiende collectie (waarvan sommige exemplaren ondertussen, dankzij zus en broer, ook al meer dan 40 jaar oud zijn) kon aanvullen met een nieuwe Sus & Wis, met een persoonlijk opgedragen en gesigneerde tekening van de huidige grootmeester zelve. En reken maar dat er goed op zal worden gepast thuis...