Onderschat nooit de kracht van
Mette de Zeiker, ofte Saint-Médard. Wie op 8 juni deze heilige weglachte, zal
het ondertussen wel geweten hebben. Nog voor je goed en wel met je ogen kon
knipperen was er alweer een maand voorbij, voor sommigen zelfs hun vakantie,
zomaar – letterlijk – down the drain. Een paar slimmeriken dachten het euvel
van een natte zomer te omzeilen door de vakantie alvast ver weg te plannen in
september, en als zodanig van een mooie zomer te mogen genieten in eigen
contreien, om daar vervolgens nog een vervolg aan te breien in den vreemde, als
hier de wintertruien alweer van onder de mottenballen zouden worden gehaald.
Edoch, Gerard Cox en Rudi Carell mochten al voortijdig komen met hun meertalige
hitsingle, en iedereen leek stilaan zowat de wanhoop nabij, vooral toen
uitscheen dat de weersvertroebeling zich enkel ophield tussen pakweg de 55ste
en de 48ste breedtegraad, en daarbuiten iedereen – en wel iederéén, van
Stockholm tot Gibraltar, en van San Francisco tot Jakoetsk, kon genieten van
temperaturen die opliepen tot het viervoudige van wat ons werd toebedeeld. De
thermostaat van de centrale verwarming die eerder op zomerregime was gezet, gaf
af en toe een venijnige tik om te laten horen dat hij onder dezelfde
omstandigheden op een ander tijdstip in het jaar normaal wel gewoon zijn ding mocht
doen.
Aangezien op kantoor het
zomerregime hoegenaamd nog niet was en is ingetreden, was een adempauze
tussendoor toch wel aangewezen om deze verwaterde periode die voor zomer moest
doorgaan toch enigszins zonder kleerscheuren of zelfs maar water in de kelder
door te komen. Niet dat ons bovenste beste buurland betere klimatologische
voordelen biedt, maar daar gaat de bevolking tenminste toch wel de strijd aan
met dat geteisem van de meteorologische diensten die verantwoordelijk zijn voor
zoveel onheil.
En toen het water dus al niet
meer aan het begin, maar zelfs halverwege onze kiezeloprit stond, doken we in
onze ouwe Saab om het zeegat in te rijden, richting Noordwijk aan Zee. Geloof
het of niet, maar toen we goed en wel geïnstalleerd waren bij Stayokay konden we aan de overkant
zowaar onder een blauwe hemel aan onze pannenkoek beginnen. Buiten. Op het
terras. In de laatste zonnestralen van de dag, en voor ons eerste van de maand.
Die we overigens daarna nog even gingen uitgeleide doen op het strand, maar
niet zonder de belofte dat ze gauw zouden terugkomen. (Je weet maar nooit.)
De volgende dag stond er terug
een stevige noordelijke bries, maar het grijs liet af en toe toch al steken
vallen waartussen een mooi helder en blinkend blauw zichtbaar was. Hoewel we
niet beschikten over de professionele uitrusting die heden ten dage al is
vereist om in eigen land pakweg De Hoge Blekker te beklimmen, was noch het
grijs, noch de wind echter een beletsel voor een tocht over het loodrechte
strand richting Noordwijk, en tegen dat we zowat 7 km overbrugd hadden was het
eerste al geweken; de kussens op het terras van het Blu Beach Strandpaviljoen voelden perfect geschikt aan
om de eerste hardcore zon van de dag en de zomer in ontvangst te nemen. Dit
gezegd zijnde, heeft de lokale PVDA overigens wel een punt, want de
weersvoorspellingen voor het weekend gaven Noordwijk aan als zijnde bewolkt en
niet hoger dan 17 graden, wat dus meteen ook een ferme lapsus was. Na wat rondhangen,
voltanken, shoppen en vooral de zon niet uit het oog verliezen (de fleecetruien
die we droegen werden gedumpt ongeveer halverwege de Hoofdstraat tussen het
broodje haring en de vers gebakken kibbelingen) hadden we weer genoeg energie
opgedaan om de terugtocht aan te vatten door duin en bos, de volle 7 km terug.
Die werd bovendien nog eens twee keer in een half uur tijd bekroond met close
encounters met plaatselijke (wilde) herten, die op verschillende plaatsen in
het bos in de buurt stonden te grazen en het telkens op een lopen zetten toen
ze ons goed en wel in de smiezen kregen.
De volgende retour naar
Noordwijk van die dag gebeurde wel met de wagen, en de eerste mosselen van het
seizoen werden in ’t
Elfde Gebod vakkundig weggewerkt met
uitzicht op de ondergaande zon. En we zagen dat het goed was.
De zondag die aanbrak was
helemaal buiten alle verwachtingen; de aangekondigde temperaturen werden tegen
de middag helemaal de vernieling in geblazen toen wij aan weer een andere
wandeling richting binnenland bezig waren en vergast werden op een plaatselijke
rommelmarkt. Deze laatste deed vooral haar naam veel eer aan, en dus hielden we
die al gauw voor bekeken. Na deze iets bescheidener ontbijttocht van 6 km terug
richting Noordwijk, dat ondertussen een hele metamorfose had ondergaan: de
parkings waren overspoeld met auto’s, de boulevard met fietsen en fietsers, en
het strand met quasi-blote mensen (die dan wel weer een beetje te optimistisch
waren), waardoor een echt zomergevoel ons, samen met temperaturen zo rond 27°
(afgeschermd van de wind), overviel, en we terstond het laatste bankje bij J.Van Roon inpalmden, zodat we konden
doen alsof we echt met vakantie waren.
Ware het niet dat wij tegen de
avond dat zomergevoel alweer mochten inpakken en in de rij gaan staan voor een
zondags zeefilegevoel. Gelukkig hadden wij tenminste de zon mee in de koffer! Leuk, toch?
No comments:
Post a Comment