Het is nu toch officieel geaffirmeerd dat ik een olifantenvel heb. Niet alleen is gebleken dat ik daar gaandeweg in getraind ben door alles waar ik op professionele, familiale en vrijetijdsbestedende wijze mee te maken heb gehad; het werd zopas daadwerkelijk ook vanuit medische hoek bevestigd ter gelegenheid van een recente bloedprik. Nadat het betrokken medisch personeel (met twee) tevergeefs mijn beide armen had afgespeurd naar beschikbare aders om tot mijn interne bloedwisselingsstelsel door te dringen, en daarbij niet had verzuimd al meerdere prikacties te ondernemen, met het nodige pijnlijk, maar evenwel zonder enig praktisch gevolg, ondanks het feit dat het nodige blauw bloed ogenschijnlijk wel voorradig is, maar dus blijkbaar niet in die mate om een vlotte aderlating te bewerkstelligen, gilde het jongste exemplaar van het duo het dan maar uit dat mijn huid, evenals de wanden van mijn arterieel netwerk, van een dermate harde kwaliteit zijn dat ik wel over ondoordringbare lagen schijn te beschikken; oftewel: “u hebt nogal een dik vel!”.
Ware het niet dat het joch met een vervaarlijke prikker in zijn handen stond, ik had hem zowaar over mijn knie gelegd om hem eens met mijn dik vel in aanraking te laten komen. Ik had nochtans op voorhand met handen en voeten proberen uit te leggen dat intraveneuze interventies bij mij enig probleem opleveren wegens de quasi ondoorgrondelijkheid van mijn bloedwegen, maar na enig gepruts ter hoogte van mijn pols en mijn hand werd er dan uiteindelijk toch een opening gemaakt om tot de orde van de dag over te gaan.
Het is nochtans niet zo eenvoudig om iets met handen en voeten uit te leggen. Vraag dat maar eens aan de Canadese Luka Magnotta. Nadat hij wat had zitten chinezen – recent onderzoek heeft uitgewezen dat een nieuw ontdekte drug wel eens zou kunnen aanzetten tot kannibalisme – prikte hij zelf ook eens in een Chinese kennis, om hem vervolgens aan te snijden en zijn handen en voeten aan enkele nietsvermoedende derden op te sturen, wat begrijpelijkerwijze op onbegrijpelijke ontzetting stootte. A mari usque ad mare, moet hij vervolgens gedacht hebben, en hij sprong op een vliegtuig naar Parijs en reisde door naar Berlijn, waar hij vervolgens toch werd
opgep(r)ikt door de Duitse politie.
opgep(r)ikt door de Duitse politie.
Dienaangaande blijkt overigens dat onze Ministers vinden dat de rouwperiode voor het overlijden van een naaste niet mag worden uitgebreid van 3 tot 10 dagen, wegens "te duur", vooral in tijden van crisis. Iemand heeft namelijk berekend dat die actie met name 7 miljoen euro zou kosten – wat overigens hoegenaamd geen probleem zou zijn, als de CEO-lonen in onze overheidsbedrijven tot een overheidsniveau zouden worden teruggebracht, doch dit terzijde. Daarbij vraag ik me overigens af hoe het dan zit met de duur van die rouwperiode als je geliefde aan stukjes is gesneden door figuren als Magnotta; dat lijkt me veeleer een berekening voor Vlaams Minister Muyters.
Ondertussen zit er dus niks anders op dan maar verder te kweken aan dat olifantenvel.
No comments:
Post a Comment