Gisteren zat ik haast ongeduldig met mijn ticketje in de hand te wachten om eindelijk naar Pieter Embrechts & the New Radio Kings te kunnen, die langs de Puurse Kollebloem fladderden. Ze zijn al een tijdje op tournee, en al ruim aan bod gekomen in de media, maar meer dan wat flarden van hun optredens, of hier en daar eens een streepje van hun muziek op Radio 1 was me nog niet ter ore gekomen.
Dat het enorm zou swingen, was al wel duidelijk, en ik begreep dan ook niet waarom de Puurse cultuurdienst de mensen op rijtjes plaatste in de theaterzaal, waar de bewegingsvrijheid tussen de stoelen nogal krap is. Aan het begin van dit jaar hadden de Bornemnaars al hetzelfde gelapt met de Motown Tour in Ter Dilft, en nu was het dus weer van dattem. Misschien hebben de Klein-Brabantse cultuurmensen niet zo’n hoge pet op van swingende muziek of mensen…
Maar swingen deed het in ieder geval. Het enige wat erop zat was dan maar te zitten meewiegen op de zetels. Nu is Pieter Embrechts op zichzelf al wel een bijzonder smakelijke jongen en zeer vriendelijk voor het oog – getuige het grote percentage kirrende vrouwmensen in de zaal, al dan niet voorzien van een onvrijwillig meegesleurde wederhelft – die niet alleen de boel met Witzen en andere spitsvondige oneliners aan elkaar praatte; hij was dan ook nog eens vergezeld van een legertje hoogstaande muzikanten, die alleen in lengte voor hem moesten onderdoen. Ze putten uit een reeks hits die soms relatief recent waren, tot zo oud als verschillende leden uit het publiek samen – een variatie die je overigens ook in het publiek zelf terugzag – en maten die een vrolijk jaren ‘50 big band-jasje aan, waar sommige andere in het publiek aanwezige muzikanten welhaast jaloers op waren.
Ergens 3/4 in het optreden vond de band het welletjes geweest, en werd er aangedrongen op een stand-up publiek voor het vervolg, een verzoek waar de aanwezigen gretig op ingingen. En aldus werd er eindelijk een beetje meegeklapt, –gezongen en –gedanst, zij het dan binnen de lijntjes van de zetelrijen. Een bijzonder leuke avond, met alweer een aanbeveling voor mijn blogvolgers – en in het bijzonder de vrouwelijke – om met onmiddellijke ingang op zoek te gaan naar kaarten voor een volgende optreden. Zorg wel dat u in een dansfähige zaal terechtkomt, want dit is toch geen optreden om erbij te staan of zitten en ernaar te kijken.
Paul Anka heeft alvast het goede voorbeeld gegeven en aangetoond dat de bron voor liedjes om in dit genre te brengen schier onuitputtelijk is…
Oudere bloglezers, vergeet Francis Bay en Freddy Sunder: nu is er Thomas De Prins en zijn New Radio Kings!
No comments:
Post a Comment