O kom er eens kijken…

Sinterklaas had zijn geschenken nog niet uitgepakt, of hij voelde de hete adem van de kerstman alweer in zijn nek, daarin zwaar onder druk gezet door de Germanen en Scandinaven op kantoor, die zich al verlustigden in sneeuwlandschappen en allerhande pre-kerstgebak dat in de iets koudere landen in de aanloop van het katholiek-heidense feest al wordt bereid. Gelukkig waren er nog enkele Belgen op kantoor die de eer van de Spaanse Turk verdedigden, en niet van kerstaangelegenheden wilden horen, alvorens iedereen was voorzien van speculoos en appeltjes van oranje.
Ondertussen was ook de zwarte piet bij de Belgische politici volledig uitgeschoven, en werd er in no time een regeringsformatie afgehaspeld, nadat er de zekerheid was dat het wereldrecord regeringsvormen definitief binnen was. Dat, zowaar, al bedreigd wordt door Bosnië, waar het ook niet zo gezellig gaat. Als ze er niet uitkomen, halen zij daar op 26 maart het wereldrecord binnen. We mogen hopen dat het ­record toch maar bij ons blijft, want we weten allemaal waar het kan eindigen als ze er daar niet uitkomen... Dan loopt het bij ons de afgelopen 180 jaar al bij al nog tamelijk vlotjes.
Onze nieuwe premier di Rupo is momenteel de kop van jut bij zowel de linker- als de rechterzijde van het politieke spectrum en dat is – toegegeven – toch wel vrij eigenaardig vanuit zuiver ideologisch standpunt gezien. De realiteit is dat een regering die besparingen en lasten moet opleggen omdat niet alleen het land, maar heel Europa in een diepe crisis zit ten gevolge van de uitlopers van de bankencrisis met haar ongeoorloofd gesmos van centen, altijd de roede zal krijgen. En ook wat dat betreft loopt het bij ons – de Grieken indachtig bij wie zonder boe of ba zomaar plots twee maand loon wordt geschrapt op een onaangekondigd ogenblik, en die gedoemd zijn om 2000 jaar terug te keren in de tijd om in hun behoeften te voorzien – al bij al nog tamelijk vlotjes, als de train-de-vie van heel wat mensen onder de loep wordt genomen, al dan niet met eigen geld bekostigd.
Dat kon bibi nog voor het vertrek van Sinterklaas zelf vaststellen in O Restaurant in Brussel, plaats van een zowat tweemaandelijkse afspraak met vriendinnen. De zaak zat eivol, en dat op een doordeweekse, voorkerstelijke dinsdagavond. Het voordelige “Yeux Fermés”-menu zal daar zeker voor iets tussengezeten hebben, waarin wij ons met de ogen dicht lieten leiden door de chef. We zagen dat het goed was, en hadden op geen enkel moment het gevoel dat we in de zak waren gezet. (Ondanks de ééntalige website, verliep de bediening overigens ook in vlekkeloos Nederlands, nadat de gastvrouw had opgevangen dat we de enige Nederlandstaligen in de zaak waren, en wij toch af en toe onze bestellingen in het Frans doorvoerden.) Maar een diepe crisis? Daar hebben we in ieder geval niets van gemerkt; voor sommige mensen blijft Sinterklaas blijkbaar altijd rijden...

It don’t mean a thing, if it ain’t got that swing

Gisteren zat ik haast ongeduldig met mijn ticketje in de hand te wachten om eindelijk naar Pieter Embrechts & the New Radio Kings te kunnen, die langs de Puurse Kollebloem fladderden. Ze zijn al een tijdje op tournee, en al ruim aan bod gekomen in de media, maar meer dan wat flarden van hun optredens, of hier en daar eens een streepje van hun muziek op Radio 1 was me nog niet ter ore gekomen.

Dat het enorm zou swingen, was al wel duidelijk, en ik begreep dan ook niet waarom de Puurse cultuurdienst de mensen op rijtjes plaatste in de theaterzaal, waar de bewegingsvrijheid tussen de stoelen nogal krap is. Aan het begin van dit jaar hadden de Bornemnaars al hetzelfde gelapt met de Motown Tour in Ter Dilft, en nu was het dus weer van dattem. Misschien hebben de Klein-Brabantse cultuurmensen niet zo’n hoge pet op van swingende muziek of mensen…

Maar swingen deed het in ieder geval. Het enige wat erop zat was dan maar te zitten meewiegen op de zetels. Nu is Pieter Embrechts op zichzelf al wel een bijzonder smakelijke jongen en zeer vriendelijk voor het oog – getuige het grote percentage kirrende vrouwmensen in de zaal, al dan niet voorzien van een onvrijwillig meegesleurde wederhelft – die niet alleen de boel met Witzen en andere spitsvondige oneliners aan elkaar praatte; hij was dan ook nog eens vergezeld van een legertje hoogstaande muzikanten, die alleen in lengte voor hem moesten onderdoen. Ze putten uit een reeks hits die soms relatief recent waren, tot zo oud als verschillende leden uit het publiek samen – een variatie die je overigens ook in het publiek zelf terugzag – en maten die een vrolijk jaren ‘50 big band-jasje aan, waar sommige andere in het publiek aanwezige muzikanten welhaast jaloers op waren.

Ergens 3/4 in het optreden vond de band het welletjes geweest, en werd er aangedrongen op een stand-up publiek voor het vervolg, een verzoek waar de aanwezigen gretig op ingingen. En aldus werd er eindelijk een beetje meegeklapt, –gezongen en –gedanst, zij het dan binnen de lijntjes van de zetelrijen. Een bijzonder leuke avond, met alweer een aanbeveling voor mijn blogvolgers – en in het bijzonder de vrouwelijke – om met onmiddellijke ingang op zoek te gaan naar kaarten voor een volgende optreden. Zorg wel dat u in een dansfähige zaal terechtkomt, want dit is toch geen optreden om erbij te staan of zitten en ernaar te kijken.

Paul Anka heeft alvast het goede voorbeeld gegeven en aangetoond dat de bron voor liedjes om in dit genre te brengen schier onuitputtelijk is…

Oudere bloglezers, vergeet Francis Bay en Freddy Sunder: nu is er Thomas De Prins en zijn New Radio Kings!