What's the frequency, Kenneth?

Dit moet zo ongeveer de langste blogonderbreking zijn geweest uit de geschiedenis van dit kleinood. Ik ben ondertussen al opgehouden met excuses te zoeken voor mijn gebeurlijke virtuele afwezigheid; niet alleen ben ik niet het soort mens dat excuses aanbrengt, maar bovendien is het iets waar elke occasionele blogger zichzelf toe lijkt te verplichten, ook al wordt er dan niet om den brode, nee zelfs niet met behulp van sponsoring gepend. En het moet maar eens gedaan zijn. Ik heb nl. in het niet-virtuele leven ook een fulltime job die al ettelijke uren per week in beslag neemt. Weliswaar ook in de non-profitsector zoals heel wat bloggers - hoewel die non-profit dan eerder op mezelf persoonlijk dan op mijn management van toepassing is - maar niet het soort non-profit waarbij ik op mijn teensletsen van Twitter naar Facebook schuifel, met tussendoor een aai over de poes en een verse kop koffie uit de keuken. Helaas, mijn non-profit houdt mij dagelijks met andere activiteiten bezig, waarbij de woorden 'pijpen', 'dansen', 'grillen' en 'economisten' in één zin kunnen worden geplaatst (wat uw geobsedeerde geest daarvan maakt is voor uw rekening, maar hou misschien toch in het achterhoofd dat het 'non-profit' is).

Sinds mijn laatste blogbeurt is er dan ook veel gebeurd dat mij de tijd, dan wel de lust tot bloggen ontnam en mij meer dan eens met de spreekwoordelijke mond vol tanden plaatste. Een schrijver zou het wellicht hebben over writer's block, doch als eenvoudige galeislaaf durf ik zo'n dure woorden die de belofte van meer in zich houden niet in de mond of de pen, laat staan het klavier, te nemen.

De Franse man aan het roer van mijn galei - wiens persoonlijke rechterhand ik tot voor enkele maanden nl. was - werd plots ingewisseld voor een Duits en jonger exemplaar; de taal van Voltaire werd ingeruild voor die van Goethe, wat op zich al voor teenkrullen, tongkronkels en tijdbederf zorgde, aangezien ik deze laatste al sinds mijn uitrit uit het KTA van Willebroek (en dat is op zich toch ook alweer enkele jaren vóór de eenmaking van de Europese markt) niet meer gebezigd had - enkele sneeuwstonden met zatte Zwitsers in de Alpen niet te na gesproken. Maar "le roi est mort, vive le roi", en u kent dat spreekwoord van de nieuwe borstels, dus werd er ondertussen al wat uit-, af- en omgekeerd.

Het voorjaar en de lange koude schreeuwde ook om wat dringende beweging, want de sport met de oranje bal leek alweer een heel verre herinnering, en dus werd die in het zog van enkele voormalige sportgenoten ingewisseld voor een fluogeel kleiner exemplaar. Onder deskundige leiding startten we met een paar enthousiastelingen to tennis, en proberen dat zeer consciëntieus op wekelijkse basis te doen. Het doet nl. wel eens goed om ambitieloos en vrij van enige druk achter een bal te hossen, zonder dat daar enig beschadigd plichtsgevoel komt bij kijken als ik hem niet heb.

Verder heb ik de afgelopen maanden gelezen, heel veel gelezen, boeken van echte schrijvers die naam waardig, allemaal uit onze plaatselijke bib, want het tempo waarmee die worden verslonden is recht evenredig aan de vertragingen bij de NMBS. Enkele titels die daarbij een indruk nalieten - ook al waren ze lukraak gekozen uit de rekken van de bib, soms op amper vijf minuten tijd omdat er ook nog een avondmaal diende te worden bereid - en die ook voor de toevallige passant van deze blog de moeite kunnen zijn, waren o.a. "Rebecca" van Daphne du Maurier (dat naar mijn gevoel pas op rijpe leeftijd ten volle kan worden gevat); "En uit de bergen kwam de echo" van Khaled Hosseini, die naast een succesvolle artsencarrière blijkbaar ook nog de tijd vindt om een paar beklijvende bestsellers uit zijn mouw te schudden (some guys have all the luck); het trieste "Staal" van Silvia Avallone; het grappig absurde "De Karaokeoorlog" van Ryu Murakami; en tenslotte het reeds veel te lang uitgestelde "Post voor Mevrouw Bromley" van Stefan Brijs, dat met 2014 in zicht voor iedereen verplichte lectuur zou moeten zijn. Dat alles toch ook met een binnensmondse vloek en een donderslag omdat zij en niet ik tot zoveel moois in staat zijn.

Intussen was er ook nog tijd voor vakantie in het nieuwe EU-lid Kroatie, en wel de provincie Istrië, dat aldra wordt geprezen als het Toscane van de Kroaten (zij het dan eerder in de sfeer van een 30-tal jaar terug) en zich als dusdanig dan ook verzekerd ziet van een gloeiendhete toekomst - en dat mag u, aan 42° in de zon, wel letterlijk nemen. Wat meteen ook de inwendige batterijen ten goede kwam, voor het geval we binnenkort weer een winter van 8 maanden zouden ingaan.

Zijn we zinvol bezig? Dat is een vraag die - zeker in een onderdanig-onderhoudende bediendefunctie - zo steeds meer om het hoekje komt piepen, terwijl we met een vélorail naar onze pensioenleeftijd stompen, en onderweg op het spoor steeds meer stations worden afgeschaft, zodat de eindbestemming alsmaar verderaf ligt. De Vlaamse overheid heeft dat goed begrepen, en dus mogen alle 40-plussers dat voor 2 x 40 euro gaan laten uitpluizen door mensen die zich daar op professionele wijze mee bezighouden, wellicht in de hoop dat mijn generatie de rit met volle goesting uitzit.

Zo zijn we weer op alle vlakken goed vertrokken en in gang geschoten, en kunnen zowel de frequentie en het tempo, alsook de moed op redelijk aanvaardbare hoogte worden gehouden. Doch zonder excuses noch schuldgevoel bij een voorkomelijke kink in de kabel.