Een mens kan enkel maar eens mijmerend terugdenken aan het ontbijt in de ochtendzon, de wandeling langs het glinsterende water bij de avondbries, en het zweet ons aanschijns bij het gloeiend heet opdienen der gegrilde sardines, want enkele weken later lijkt het alweer alsof we in een andere wereld zijn terechtgekomen. Terwijl die gelukzakken van Portugezen onder hun droge hete luchten mogen blijven zitten, moeten wij ons hier alweer door een waterige voortzetting van de herfst worstelen.
En als het daar dan maar eens bij bleef.
Waar zij gemakshalve hun stoeltje op straat zetten om, net als onze (over)grootouders, met de wereld als schouwtoneel, elke avond het nieuwe spektakel te mogen aanschouwen dat zich voor hun deur ontrolt, en zij niet – zoals wij – elke keer voor de hartverscheurende keuze staan of we nu naar Eén, Vier, Vijf of Acht moeten kijken, en bovendien datgene wat we niet bekijken dan nog eens moeten opnemen, met de druk om dat opgenomene twee avonden later nog eens met uitstel te bekijken, wordt ons leven vreselijk bemoeilijkt door een verpletterende digitale diversiteit en keuzeverplichting. 2be or not 2be? Jaaa, wij hebben het nakijken met de tijdsbesteding van die Portugezen!
Neem nou ook hun huizen. Zij slagen erin om op zo’n beperkte plaats hun interieur zo strak, zo “zen” te houden, dat je je soms afvraagt of er in zo’n huisje überhaupt nog iemand woont: menig interieurarchitect zou er jaloers op zijn. Geen moeilijke levensvragen over waar ze de nieuwe bibliotheekkast-annex-trapladder plaatsen, of de nieuwe Amerikaanse koel-slash-wijnkast-met-ingebouwde-vinoloog, of nog, de wicker openluchtloungeset en dito keuken die met dit rotweer terug naar binnen moeten na amper drie weken gebruik! (De berg barbecuevlees die daardoor in onze diepvries achterblijft niet te na gesproken, terwijl zij toch maar lekker verse sardines en makreel kunnen eten. Elke. Dag. Opnieuw.)
Nee, die Portugezen die hebben het maar wat gemakkelijk. Geen geknoei met de afstandsbediening van de cabrio, het dak dat om de haverklap weer dicht moet voor de regen, de beslissing of je de 5 km naar het werk niet beter in de jeep aflegt, of dan toch maar met de Vespa die door die rotzomer nog niet is gebruikt... Wat een miserie! Neenee, zij springen effe op die Zundapp uit 1974 – jaja, ook de jongens van een eind in de 80, want ze blaken natuurlijk van gezondheid met zo’n leven! – en rijden op hun lekkere trendy brommer de hele 50 kilometer naar de markt in de stad, knetterend en pruttelend dat het een lieve lust is, om hun bakje met zelfgeplukte vijgen daar aan de man en vrouw te brengen, terwijl ze toch maar heerlijk in de zon van hun thermos zelfgemaakte koffie zitten te slurpen. Waarna ze met de inkomsten van dat bakje vijgen weer een paar dagen verder kunnen, tot de volgende markt, met niets anders omhanden dat gewoon weer wat verder in de zon zitten. Wat een bestáán, wat een luizenleven!
En dan hebben we het nog niet gehad over het marxistische bestuur waaronder wij hier gebukt gaan. Niks geen anjers voor ons; wij moeten het hier al jaren met rozen doen! Wij stakkerds moeten zoveel belastingen betalen, dat we nog maar twéé keer per jaar naar de zon kunnen; de meeste Belgen hebben van pure armoede de schnapsen bij de après-skipinten al moeten schrappen (de Oostenrijkse economie dreigt er straks ook al onder te lijden), en met de kerst die eraan komt zijn we misschien wel nog verplicht om in plaats van champagne eenvoudige cava bij het aperitief te drinken. CAVA! De horror... Als het aan deze tred verder gaat, kunnen we straks voor die nieuwe buffetkast alleen nog maar tijdens de koopjesdagen bij Flamant terecht, en wordt die volgende cabrio enkel Nearly New. Waar moet dat heen met deze maatschappij?
Jaja, die Portugezen hebben geluk dat wij van pure ellende nog geen revolutie zijn begonnen om dit juk af te gooien dat ons land teistert! (Had ik al gezegd dat de prijs van de vuilniszakken weer is gestegen? Tssss... Terwijl zij gewoon hun vuil op een vuurtje mogen gooien, flessen inclusief! Makkelijk zat.) En dan denkt dat ook nog met ons te mogen delen in de Nobelprijs voor de Vrede. Alsof zij er wat mee te maken hebben. Met hun anjers, pffff! (En laat me dan nog eens niet beginnen over de Grieken…)
Gelukkig is er nu een partij die dit allemaal gaat veranderen voor ons. Kunnen we binnenkort lekker leven zoals die gelukzakken van Portugezen, en hoeven we met al die keuzemogelijkheden geen rekening meer te houden, als die voor ons worden gemaakt. Less is more. Goed stemmen hoor, morgen!
Ik wens u alvast veel perspectief, daar in dat hokje.
No comments:
Post a Comment